Dag 363 en een half....

Voor wie zich afvraagt wat mijn creatieve bijdrage aan de troostdoosjes was: een verhaal over de avonturen van la petite Francaise. Gepimpt met stickers en poezieplaatjes en allerlei ander leuks. Met dank aan mijn 2 kleine helpers!

Anne de bulldog werd langzaam wakker, ze rekte zich nog eens goed uit. Dat was een fijn dutje! En ook zo’n bijzondere droom.

Twee mannetjes kwamen een vloerkleed brengen. Het was een heel zwaar kleed, de mannen waren helemaal rood van het tillen. Toen ze het uitrolden, kwamen er allemaal bloemen tevoorschijn. Roze, rode, gele… Het leek wel alsof je in een bloemenwei stond. Anne ging meteen proefliggen, want je moet natuurlijk wel weten welk plekje het fijnste ligt. Ze draaide op de rug… Ja, het schuurde lekker. Even de oogjes dicht.

Toen Anne wakker werd, was het lekker warm, het zonnetje brandde al goed. “Eerst rekken en strekken en daarna eens kijken of het vrouwtje nog iets lekkers in mijn bakje heeft gedaan. He, waar is mijn bakje nou? En het ziet er ook hier heel anders uit! En waar is mijn vrouwtje? O nee, ze is foetsie en ik weet niet waar ik ben!” Paniek in de tent. Anne was ook echt in een tent, haar huisje was weg en haar vrouwtje ook.

Er was wel een jongetje met grote bruine ogen in de tent. Hij zag er wel lief uit, eens ruiken of het goed volk is. “Waar ben ik, wie ben jij en mag ik iets te eten?”, blafte Anne. Want ja, van zo’n avontuur krijg je honger. Het jongetje was ook verbaasd om Anne te zien: “Waar kom jij nou vandaan? Ik dacht eerst dat je een poes was, maar je bent een hond! Wat leuk, ik heb altijd al een hond willen hebben. Ik zal je wat water geven, daar heb je vast zin in.”

“Vooruit dan maar”, dacht Anne, “nu ik er toch ben, dan kan ik net zo goed wat drinken.” “Lekker he?”, vroeg het jongetje, “wil je met me spelen? Dan doen we tikkertje.” Anne en Wahid speelden en ravotten de hele middag. Wat hadden ze het gezellig samen! Ze deden tikkertje en verstoppertje en ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Hartstikke leuk!

Aan het einde van de middag begon Anne’s buikje flink te knorren. En eigenlijk miste ze het vrouwtje toch wel. Want na het eten mocht Anne altijd bij het vrouwtje op de bank liggen, dicht tegen haar aan. En ’s avonds mocht ze in de grote mand van het vrouwtje. Dat was toch wel erg gezellig. Maar ja, hoe moest Anne terug naar het vrouwtje? Want hier was ze niet, dat begreep Anne wel. “Daar ligt dat kleed… Als ik daar eens een dutje ga doen? Misschien kom ik dan vanzelf weer terug. Ik kan het proberen,” dacht Anne. “Een tuk is zowiezo wel fijn.” Anne nestelde zich op het kleed en ze viel bijna meteen in slaap. Snurken dat ze deed!

En toen werd ze wakker. Nog steeds op het bloemenkleed. Snuf, snuf… ja, brokjes, ik ben weer thuis! Het vrouwtje kreeg een dikke knuffel, daarna liep Anne meteen door naar de brokjes. Want wat krijg je trek van zo’n avontuur!