Dag 94 Opa

Gisteren was de laatste bijeenkomst van de Cursus Creatief Schrijven. Jammer dat het voorbij is, het was zo leuk! Veel geleerd, veel gelachen. Nu zorgen dat het creatieve vlammetje blijft branden...

Onze laatste opdracht was een tekst (gedicht, proza, whatever) te schrijven over 'schrijven'. De waarde die je aan het schrijven hecht, moest naar voren komen. Maar.... niet benoemen, wel oproepen. Show, don't tell.

Dit is mijn verhaal geworden:

De Tijdmachine

Ik weet het zeker: 2032 wordt mijn jaar! Dat is namelijk het jaar waarin de tijdmachine uitgevonden gaat worden. Geweldig. Ik zie het al helemaal voor me: een High Tea met Cleopatra, naar de kapper met Einstein en een drankje doen met Amy Winehouse.

Maar als eerste ga ik terug naar 1980, het jaar dat mijn opa overleed. Ik was zijn eerste kleindochter en zijn lievelingetje. Ik heb nog maar weinig herinneringen aan hem en de weinige die ik heb, zijn misschien eerder herinneringen aan foto’s en video’s. Ik neem een foto mee van zijn dochter, inmiddels een krasse tachtigjarige en een foto van zijn 2 achterkleinzonen, de prachtige mannen van mijn zus.

“Het gaat goed met ons opa, ondanks het gemis van onze dierbaren. Suikerziekte is nog steeds een ernstige chronische ziekte waar helaas steeds meer mensen aan lijden, maar gelukkig zijn er inmiddels betere medicijnen waardoor er minder patiënten aan deze ziekte komen te overlijden.” Net zoals jij, denk ik, maar ik durf het niet uit te spreken.

Samen maken we een wandeling door het bos dat opa zo goed kent. Niet alleen omdat hij daar zijn hele leven zo dichtbij heeft gewoond maar ook omdat hij als timmerman zijn dagelijks brood daarmee verdiende. We snuiven de typisch aardse boslucht op en kijken of er al luitjes zijn, de Groesbeekse naam voor bosbessen. Vroeger, in de jaren 50 van de vorige eeuw gingen de schoolkinderen in de grote vakantie weken lang bosbessen plukken om een kleinigheid bij te verdienen. Mijn opa en oma hadden het niet breed in die tijd.

Het water loopt me in de mond als ik aan de pannenkoeken met bosbessen denk die oma vroeger altijd bakte, heerlijk. Je kreeg er een hele blauwe mond van, dat was altijd zo grappig.

Helaas, het is alweer tijd om afscheid te nemen. “Dag opa, het gaat je goed. Ik ga gauw naar je dochter, je dikke knuffel overbrengen. “